Πώς σταμάτησα την ημικρανία από το να σαμποτάρει την καριέρα μου

Πολλοί άνθρωποι γνωρίζουν ότι μια καθημερινή ρουτίνα με χρόνια ημικρανία μπορεί να είναι ζωτικής σημασίας. Με το άγχος να αποτελεί βασικό παράγοντα πρόκλησης κρίσεων ημικρανίας, η τήρηση ενός σταθερού προγράμματος εργασίας, διατροφής και ανάπαυσης μπορεί να βοηθήσει το σώμα σας να βρει ισορροπία. Όμως, καθώς ακολουθούσε επί χρόνια μια αυστηρή ρουτίνα φιλική προς την ημικρανία, η Ciara O'Rourke συνειδητοποίησε πόσο πολύ αυτό το δίχτυ ασφαλείας σαμποτάριζε την καριέρα της. Μήπως είχε έρθει η ώρα να πάρει μερικά ρίσκα; Σήμερα, η Ciara μοιράζεται πώς προσαρμόστηκε σε μια νέα θέση εργασίας που ονειρευόταν - παρά τη χρόνια ημικρανία.

Είμαι νοσηλεύτρια για πάνω από 20 χρόνια και αγαπώ τη δουλειά μου.

Δεν μπορείς να ακολουθήσεις μια νοσηλευτική καριέρα χωρίς πάθος για την υγειονομική περίθαλψη και τη φροντίδα προς τους άλλους. Το να είμαι νοσηλεύτρια αποτελεί βασικό κομμάτι του εαυτού μου και παίρνω πολύ σοβαρά την ευθύνη αυτού του επαγγέλματος.

Έχω εργαστεί ως ειδική κλινική νοσηλεύτρια για 13 χρόνια. Ο ρόλος αυτός μου επέτρεψε να εξελιχθώ ως επαγγελματίας και, με την πάροδο του χρόνου, μου παρείχε μεγάλο μέρος της σταθερότητας που χρειάζομαι για τη διαχείριση της χρόνιας ημικρανίας.

Με άλλα λόγια - έκανα αυτή τη δουλειά τόσο καιρό που σπάνια με έβγαζε από τη ζώνη άνεσής μου!

Αυτό είναι ευλογία από πολλές απόψεις. Το άγχος είναι ένας από τους εκλυτικούς παράγοντες της ημικρανίας μου και εξαρτώμαι από τη ρουτίνα (στο σπίτι και στη δουλειά) για να διαχειριστώ την κατάστασή μου.

Τούτου λεχθέντος... Ενώ η ρουτίνα μειώνει τις πιθανότητες να πάθω κρίση ημικρανίας, τα χρόνια χωρίς αλλαγές μπορεί να γίνουν βαρετά. Έπρεπε να αντιμετωπίσω την αλήθεια: ένιωθα στάσιμη στον τρέχοντα νοσηλευτικό μου ρόλο.

Θα έπρεπε μια ρουτίνα "φιλική προς την ημικρανία" να αποβεί εις βάρος της επαγγελματικής ανέλιξης;

Είχα νιώσει έτσι και στο παρελθόν. Ωστόσο, καθώς ακροβατούσα με τον συνηθισμένο πολυάσχολο τρόπο ζωής μου, έπειθα τον εαυτό μου ότι το "status quo" στη δουλειά ήταν αυτό που χρειαζόμουν. Το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμουν ήταν να πέσω με τα μούτρα σε μια αλλαγή εργασίας και να αντιμετωπίσω τυχόν επαγγελματικές ή οικονομικές επιπτώσεις λόγω ημικρανίας.

Έχω ζήσει με αυτή τη χρόνια πάθηση για τόσο πολύ καιρό που αποτελεί βασικό κομμάτι της ταυτότητάς μου. Με την πάροδο των ετών, το αφεντικό μου έχει κάνει τεράστια βήματα στην κατανόηση και την προσαρμογή στην ημικρανία. Αυτό δεν είναι κάτι που το πετάς για λίγο ενθουσιασμό!

Αλλά τα συναισθήματα στασιμότητας δεν έφυγαν όπως συνήθως.

Τότε, άνοιξε μια θέση κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού στο νοσοκομείο όπου εργάζομαι.

Ήταν μια θέση διοίκησης, μακριά από την άμεση νοσηλευτική που γνώριζα τόσο καιρό. Είχα ξανακοιτάξει παρόμοιες προκηρύξεις θέσεων εργασίας, αλλά πάντα κατάφερνα να πείσω τον εαυτό μου να μην κάνει αίτηση. Αυτή τη φορά, όμως, τα πλεονεκτήματα ξεπερνούσαν σίγουρα τα μειονεκτήματα. Κοιτούσα καθημερινά την αγγελία και φανταζόμουν τι θα έκανα αν έπαιρνα τη θέση.

Αλλά μετά σκεφτόμουν τη χρόνια ημικρανία, την επαγγελματική εξέλιξη και το άγχος που και τα δύο θα μου προκαλούσαν... και έκλεινα το θέμα.

Παραλίγο να αφήσω την ημικρανία να σαμποτάρει και αυτή την ευκαιρία. Έκανα σαμποτάζ στον εαυτό μου. Το τράβηξα τόσο καιρό, που έφτασε η καταληκτική ημερομηνία για τις αιτήσεις και εξακολουθούσα να μην έχω στείλει το βιογραφικό μου.

Μια παρότρυνση της τελευταίας στιγμής με έκανε να υποβάλω αίτηση για τη θέση εργασίας

Καθώς ο χρόνος περνούσε, αποφάσισα να ρωτήσω τον συνάδελφό μου για τον ρόλο και αν θα έπρεπε να υποβάλω αίτηση. Ευτυχώς που το έκανα – όλοι ήταν ενθαρρυντικοί και υποστηρικτικοί, δίνοντάς μου την ώθηση που χρειαζόμουν. Πέρασα τις επόμενες ώρες ενημερώνοντας το βιογραφικό μου σημείωμα - το να στριμώξω 13 χρόνια εμπειρίας σε λίγα σημεία ήταν δύσκολο έργο!

Ευτυχώς, πήγα εγκαίρως την αίτηση στο Τμήμα Ανθρώπινου Δυναμικού. Κοιτάζοντας πίσω, είμαι ευγνώμων για την τρελή βιασύνη. Αν και αγχωτική, δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ με τα υποτιθέμενα μειονεκτήματα και να πείσω τον εαυτό μου να μην κάνει αίτηση (ξανά).

Από εκεί και πέρα, όλα κύλησαν αρκετά ομαλά. Με κάλεσαν σε συνέντευξη και χρησιμοποίησα τις λίγες εβδομάδες για να προετοιμαστώ. Η συνέντευξή μου ήταν επιτυχής και μου προσφέρθηκε ο ρόλος!

Ήμουν ενθουσιασμένη. Αντί για τις συνήθεις ενοχές ότι έμεινα στάσιμη ή ότι σαμποτάριζα τον εαυτό μου, μπορούσα να απολαύσω μια τεράστια ώθηση αυτοπεποίθησης.

Ανησυχούσα ότι η αλλαγή δουλειάς θα επιδείνωνε τη χρόνια ημικρανία μου

Όμως, μετά από αυτή την αρχική έξαψη, η χαρά μετατράπηκε σε φόβο. Τις επόμενες δύο ημέρες, είχα μια φρικτή κρίση που προκάλεσε σοβαρούς πονοκεφάλους, ναυτία και εμετό. Πέρασα τον περισσότερο χρόνο στο κρεβάτι, με τα φώτα κλειστά και τις κουρτίνες τραβηγμένες, περιμένοντας να περάσουν τα χειρότερα.

Δεν είχα ακόμη ξεκινήσει τον ρόλο μου και το άγχος με είχε καταβάλει. Ήταν βάσιμοι οι φόβοι μου ή μήπως συσσώρευα πίεση χωρίς να χρειάζεται;

Ανησυχούσα για την προσαρμογή στο νέο μου ωράριο, τις αυξημένες ευθύνες και τη διαχείριση μιας ομάδας. Ακόμη χειρότερα, τι θα γινόταν αν ο νέος μου προϊστάμενος δεν καταλάβαινε την κατάστασή μου και πώς αυτή θα μπορούσε να επηρεάσει την ικανότητά μου να εργάζομαι;

Επέστρεψα στο νοσοκομείο για να τακτοποιήσω τις εκκρεμότητες με τον τρέχοντα ρόλο μου και να προετοιμαστώ για τη μετάβασή μου.

Αναζητώντας τα θετικά της αλλαγής και όχι τα αρνητικά

Είχα την τύχη να συνεργαστώ με το άτομο που αποχωρούσε από τον νέο μου ρόλο, γεγονός που βοήθησε να απαλύνω τις ανησυχίες μου. Με ενημέρωσαν εκ των προτέρων για ορισμένες προσδοκίες της θέσης, πράγμα που ήταν ανεκτίμητο.

Επίσης, σκέφτηκα λογικά ότι η νέα μου θέση ήταν στο ίδιο νοσοκομείο. Θα προσπερνούσα το άγχος της μετεγκατάστασης και δεν θα χρειαζόταν να οικοδομήσω σχέσεις με τους ενδιαφερόμενους από το μηδέν.

Υπενθυμίζοντας στον εαυτό μου τα παραπάνω ηρέμησαν κάποιοι από τους ενδοιασμούς μου σχετικά με την ημικρανία και την καριέρα μου. Επιπλέον, δεν θα μπορούσα να το σκέφτομαι υπερβολικά, καθώς οι τελευταίες εβδομάδες μου ως ειδική κλινική νοσηλεύτρια ήταν τόσο πολυάσχολες. Βιαστικά, έπρεπε να διασφαλίσω ότι περνούσα τον «ελεύθερο χρόνο» μου με αρκετή θρεπτική τροφή, νερό και ξεκούραση. Δεν είχα την πολυτέλεια να σπρώξω τον εαυτό μου να αρρωστήσει από υπερβολική ανησυχία.

Ξεκίνησα τον νέο μου ρόλο στις αρχές Σεπτεμβρίου. Το να πω ότι ήμουν νευρική την πρώτη μου μέρα είναι πολύ λίγο!

Ήμουν ειλικρινής για την ημικρανία με τη νέα μου προϊσταμένη και τους συναδέλφους μου

Συναντήθηκα με τη νέα μου προϊσταμένη κατά τη διάρκεια της πρώτης εβδομάδας και της μίλησα για την πλήρη έκταση της πάθησής μου. Το εκπληκτικό είναι ότι έδειξε μεγάλη κατανόηση! Μου έδωσε μάλιστα εξαιρετικές συμβουλές για να φροντίζω τον εαυτό μου και να μην πιέζομαι υπερβολικά στο νέο μου ρόλο.

Ήταν μεγάλη ανακούφιση για μένα να ξέρω ότι είχα την κατανόηση και την υποστήριξη της προϊσταμένης μου, καθώς είχα κάποιες άσχημες εμπειρίες με το στίγμα της ασθένειας στο παρελθόν. Την διαβεβαίωσα ότι θα την κρατούσα ενήμερη για το πώς αισθανόμουν και θα την ενημέρωνα αν χρειαζόμουν χρόνο.

Κάλεσα επίσης την ειδική νοσοκόμα μου για συμβουλές. Και αυτή μου έδωσε μερικές πολύ καλές συμβουλές για τη διαχείριση της ημικρανίας με την εξέλιξη της καριέρας, μαζί με συμβουλές για κάποιες αλλαγές στον τρόπο ζωής και τη διαχείριση της φαρμακευτικής αγωγής.

Ο νέος ρόλος ήταν μια τεράστια αλλαγή για μένα. Αλλά, ειλικρινά, είμαι τόσο ευγνώμων που εργάζομαι με μια φανταστική ομάδα συναδέλφων. Όλοι τους βοήθησαν να γίνει πολύ πιο εύκολη η περίοδος προσαρμογής μου.

Μπορώ ακόμα να πετύχω την καριέρα των ονείρων μου - ακόμα και με χρόνια ημικρανία

Δεν ήταν όλα απλά- οι ημικρανίες και οι καθημερινοί πονοκέφαλοι ήταν πολύ έντονα παρόντες κατά τις πρώτες εβδομάδες της μετακίνησης. Ομοίως, η κόπωση μετά την ημικρανία μπορεί να είναι ένας αγώνας καθώς προσαρμόζομαι σε νέους ανθρώπους, ευθύνες και ώρες εργασίας. Δεν νομίζω ότι ήμουν ποτέ τόσο κουρασμένη!

Αλλά η υγεία μου είναι στο προσκήνιο του μυαλού μου, καθώς θέλω να είμαι επιτυχημένη σε αυτή τη θέση. Η ημικρανία δεν σαμποτάρει την καριέρα μου αυτή τη φορά- εργάζομαι μέσα στα όριά μου και είμαι ευγενική με τον εαυτό μου. Το να πατάω το πόδι μου στο γκάζι και να προσπαθώ να καταλάβω τα πάντα μέσα σε λίγες εβδομάδες είναι 1) μια προετοιμασία του εαυτού μου για αποτυχία και 2) ένας εγγυημένος τρόπος για να επιδεινώσω τις κρίσεις μου.

Αλλά δεν μετανιώνω καθόλου για την κίνηση αυτή. Ακόμη και με το άγχος και τον πόνο της ημικρανίας, αυτή η επαγγελματική εξέλιξη άξιζε τον κόπο. Πάντα προσπαθούσα να ζω με τις ημικρανίες αντί να τις αφήνω να παίρνουν τον έλεγχο. Η αντιμετώπιση των προκλήσεων μου επιτρέπει να πετύχω τα όνειρά μου, ακόμη και με μια χρόνια ασθένεια!

Αυτές οι πληροφορίες προορίζονται για γενική πληροφόρηση και ενημέρωση του κοινού και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τη συμβουλή ιατρού ή άλλου αρμοδίου επαγγελματία υγείας.

Επιμέλεια: Σταυρούλα Μάτση, Ιατρός Νευρολόγος

NPS-GR-NP-00775 ΙΟΥΝΙΟΥ 2024